قانون جرائم رایانه‌ای
آنچه باید از قانون جرائم رایانه ای و جرائم فضای مجازی بدانیم!
قانون جرائم رایانه‌ای یکی از کامل‌ترین قوانین در زمینه جرائم مربوط به فضای مجازی و رایانه‌ای می‌باشد
فصل اول ؛ جرائم علیه محرمانگی داده‌ها و سیستم‌های رایانه‌ای و مخابراتی شامل؛ دسترسی غیرمجاز، شنود غیرمجاز، جاسوسی رایانه ای،
فصل دوم : جرائم علیه صحت و تمامیت داده‌ها و سیستم‌های رایانه‌ای و مخابراتی، شامل؛ جعل رایانه ای، تخریب و اخلال در داده‌ها یا سیستم‌های رایانه‌ای و مخابراتی
فصل سوم : سرقت و کلاهبرداری مرتبط با رایانه
فصل چهارم : جرائم علیه عفت و اخلاق عمومی
فصل پنجم : هتک حیثیت و نشر اکاذیب و…
فصل هفتم : سایر جرایم جرم انگاری شده اند
جرائم رایانه‌ای ، سوءاستفاده از رایانه با هدف اقدامات غیرقانونی و غیراخلاقی را شامل می‌شود
که برای هر یک از آنها در قوانین جرائم رایانه ای مجازاتی در نظر گرفته شده است.
با پیدایش رایانه، جرائم رایانه‌ای نیز به وجود آمد؛
جرم رایانه‌ای عملی است که در فضای مجازی و یا در فضای معمولی زندگی، به واسطه رایانه از سوی فردی صورت می‌گیرد و به نحوی از انحا،
حقوق شهروندی و مدنی شهروند دیگری را نقض می‌کند؛به عبارت دیگر، در جرم رایانه‌ای معمولاً یا خود رایانه و یا شبکه، ابزار وقوع جرم است
و یا یک جرم در فضا و اتمسفر مجازی که رایانه و شبکه آن را به وجود می‌آورند، رخ می‌دهد.
نخستین گام در جهت تعریف جرائم رایانه ای در جهان به سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (O.E.C.D) مربوط است که در سال ۱۹۸۳ توسط گروهی از متخصصان مطرح شد.
جرائم رایانه‌ای عبارت است از سوءاستفاده از رایانه‌ها شامل هر رفتار غیرقانونی، غیراخلاقی یا غیرمجاز مربوط به پردازش خودکار و انتقال داده می‌شود
که با تصویب موافقت‌نامه جرائم رایانه‌ای در سال ۱۹۸۶-۱۹۸۵ توسط شورای اروپا، گام‌های زیادی برای تدوین قوانین مرتبط با جرائم رایانه‌ای برداشته شد.
در ایران نیز با توجه به توسعه تکنولوژی انفورماتیک و گسترش تخلفاتی از قبیل کپی و تکثیر غیرقانونی نرم‌افزارها و برنامه‌های رایانه‌ای، در دی ماه ۱۳۷۹
قانون حمایت از پدیدآورندگان نرم‌افزارهای رایانه‌ای تصویب شد
قانون جرائم رایانه‌ای نیز در سال ۱۳۸۸ برای تعیین مصادیق استفاده مجرمانه از سامانه‌های رایانه‌ای و مخابراتی به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید.